Τρία πήλινα αγγεία σε ανθρώπινο μέγεθος που συμβολίζουν έναν ασφαλή χώρο, έναν χώρο συνύπαρξης με το σώμα μας και έκφρασης της φωνής μας, προσφέρουν χώρο σε τρεις καλλιτέχνες να εισέλθουν και να ερμηνεύσουν με τα σώματά τους.
Στην πρακτική της η Μαρία Λουίζου διερευνά ερωτήματα, όπως: Πού μπορούμε να βρούμε έναν χώρο που μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς να εκφραστούμε ελεύθερα; Είναι το σώμα μας πάντα ένας ασφαλής χώρος; Πώς μπορεί κανείς να δημιουργήσει έναν χώρο που να επιτρέπει στα άτομα να εκφράσουν και να ακούσουν τις δικές τους φωνές και να τις κάνουν πιο ηχηρές για τους άλλους; Πώς είναι όταν διαταράσσεται η συνήθης κατεύθυνση του βλέμματος; Πώς μια ανάσα δημιουργεί το κύριο μέσο επικοινωνίας;
Η Λουίζου έχει διεξάγει εκτεταμένη έρευνα και έχει πειραματιστεί με διαφορετικά κεραμικά σχήματα και τον τρόπο που αυτά συντονίζονται με τις φωνητικές της συνθέσεις. Την ενδιαφέρει η παιγνιώδης μέθοδος μετασχηματισμού της εικόνας του σώματος συγχωνεύοντάς την με το σχήμα του γλυπτού και κατ’ επέκταση με τη φωνή. Οι φωνητικές της συνθέσεις της είναι εμπνευσμένες από παραδοσιακές τελετές και πρακτικές πένθους. Έχει δημιουργήσει μουσικές συνθέσεις, βασιζόμενη αποκλειστικά στη φωνή της και σε ένα ηλεκτρονικό looper. Αυτή η εξερεύνηση της επέτρεψε να εμβαθύνει στις ηχητικές ιδιότητες των κεραμικών αγγείων, ανακαλύπτοντας πώς κάθε σχήμα ενισχύει και μεταβάλλει μοναδικά τον ήχο. Ενσωματώνοντας όλα αυτά τα στοιχεία, στοχεύει στη δημιουργία μιας καθηλωτικής εμπειρίας, όπου η φυσική μορφή και η φωνητική έκφραση διαπλέκονται, προσφέροντας ένα βαθύ σχόλιο στο σημείο όπου τέμνονται το σώμα, η φωνή και το συναίσθημα.
Το σχήμα του σώματος των ερμηνευτών συγχωνεύεται με το σχήμα των κεραμικών γλυπτών και μπορούν να επιλέξουν ποια μέρη του σώματός τους θα παραμείνουν ορατά, ώστε να αισθάνονται άνετα να εκφραστούν. Αυτή η κεραμική επέκταση του σώματος μεταμορφώνει την εικόνα του, δημιουργώντας παράλληλα έναν πιο ηχηρό χώρο για τον ήχο της φωνής. Η μελωδία που ακούγεται συμβολίζει ένα αιώνιο μουρμουρητό που σχετίζεται με αυτό που έμεινε ανέκφραστο, που δεν τολμήθηκε να ειπωθεί.
Όπως έχει δηλώσει η Μαρία Λουίζου: «Κάνω αυτήν τη δουλειά για τα θύματα της βίας, για τους ανθρώπους που πενθούν, για τα μέρη τα οποία εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν – για τα θύματα εκείνα που ίσως δεν έχουν ποτέ τη δύναμη να βγάλουν ούτε έναν ήχο. Φαντάζομαι χιλιάδες κεραμικά δοχεία να καλούν αυτούς τους ανθρώπους να υψώσουν τη φωνή τους».
Το Six Breaths per Minute εξερευνά την εξέλιξη της κεραμικής τέχνης χρησιμοποιώντας παραδείγματα παραδοσιακής κεραμικής στο πλαίσιο μιας νέας εποχής διεπιστημονικής τέχνης. Ο αρχικός σχεδιασμός του ξεκίνησε το 2020 στην Πελοπόννησο και το έργο ολοκληρώθηκε στο χωριό Θραψανό της Κρήτης, τον αρχαιότερο τόπο γνώσης και παραγωγής των χειροποίητων αγγείων ή «πιθαριών». Ξεκινώντας από την αρχή το ταξίδι του με χώμα από την κρητική γη, το έργο παρουσιάζεται πλέον στην αφετηρία του, την Κρήτη. Το Six Breaths per Minute παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2021 στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα με την υποστήριξη της Terraneo και του Υπουργείου Πολιτισμού. Μέρος του υλοποιήθηκε κατόπιν παραγγελίας του Ιδρύματος Ωνάση το 2023 για την έκθεση Plásmata II: Ιωάννινα.
Φωτογραφίες/βίντεο Λουκιανός Αρναουτάκης
