Στο Day, ο Αλέξανδρος Λάιος, χρησιμοποιώντας φίλτρα θεάτρου, αποτυπώνει τις διάφορες ώρες της ημέρας αποδίδοντας χρωματικά τη μελαγχολική ενατένιση της φευγαλέας στιγμής.
Από το λυκαυγές μπλε του ξημερώματος μέχρι το βαθύ κόκκινο του ηλιοβασιλέματος, από το πρώτο πρωινό φως μέχρι το τελευταίο χρώμα που μπορεί να εντοπίσει το ανθρώπινο μάτι, από την ανατολή έως τη δύση, εννέα ζεύγη χρωμάτων αποτυπώνουν την ακούραστη, καθημερινή πάλη μεταξύ σκότους και φωτός. Η γλυπτική εγκατάσταση Day του Αλέξανδρου Λάιου, αποτυπώνει διαδοχικούς χρωματισμούς από διάφορα στάδια της ημέρας χρησιμοποιώντας μια μεγάλη χρωματική παλέτα θεατρικών φίλτρων. Δεκαεννιά διαφορετικά φίλτρα, τυλιγμένα το κάθε ένα στον εαυτό του και τοποθετημένα σε διαγώνια κλίση σε διαφορετικά ύψη, μετατρέπουν έναν διάδρομο πενήντα μέτρων σε τεράστιο καλειδοσκόπιο, όπου φώτα και σκιές αποδίδουν φευγαλέα στιγμές και μνήμες από την ημέρα που μόλις πέρασε, δημιουργώντας ένα οριζόντιο αφήγημα που μαρτυρά την ανθρώπινη δραστηριότητα με διαφορετικούς τρόπους.
Σε ένα έργο, το οποίο ενεργοποιείται με το φως, ο Λάιος χρησιμοποιεί τη διαδοχή των χρωμάτων του ηλιακού φάσματος για να αποδώσει τα βασικά χρωματικά στάδια μιας μέρας. Ξεκινά με το λυκαυγές μπλε, δηλαδή το πρώτο πρωινό φως το οποίο αντιπαραθέτει με ένα ελάχιστα πιο φωτεινό, έπειτα ακολουθούν τα ζεστά φώτα του μεσημεριού και τέλος εκείνα της δύσης του ηλίου, με κατακλείδα το κόκκινο, που στην ουσία είναι και το τελευταίο το οποίο αντιλαμβανόμαστε, «το τελευταίο χρώμα στο φασματικό άκρο της ανθρώπινης όρασης.» Το έργο συνδέεται εννοιολογικά με σημεία και στιγμιότυπα του καθημερινού, επηρεάζοντας την αντίληψή μας για τον χώρο και τον χρόνο. Διασχίζοντας τον διάδρομο ο επισκέπτης διασχίζει τον προσωπικό του χρόνο νοηματοδοτώντας με έναν διαφορετικό τρόπο το πέρασμα της ημέρας.
Το έργο Day συνδέεται με την έννοια της ευζωίας, η οποία δεν νοείται απλά ως η ζωή με υλικές απολαύσεις και ανέσεις, αλλά ως η βιωματική σχέση ισορροπίας με το φυσικό μας περιβάλλον, και μάλιστα στην πρωταρχική του υπόσταση, αυτή του ζωοδοτικού φωτός. Η έμπρακτη εκδήλωση της έγνοιας και του ενδιαφέροντος μας προς την φύση, αναδιατυπώνονται ως η ανάγκη να ανοίξουμε τα μάτια μας στο φως του κόσμου (η αρχαιοελληνική έννοια του κοσμήματος) και να μοιραστούμε αυτή την εμπειρία με τους άλλους γύρω μας. Ένας κόσμος χωρίς φως είναι ένας κόσμος χωρίς φροντίδα, και αντίστροφα.
Φωτογραφίες Λουκιανός Αρναουτάκης
