Η εγκατάσταση της Ami Yamasaki, Whispers travel and whisper to you again, κατασκευασμένη εξ’ ολοκλήρου από χαρτί, αποτελεί μια γλυπτικά δοσμένη «συμφωνία ψιθύρων» η οποία συγκεντρώνει εμπειρίες και ήχους από την Ιαπωνία και την Κρήτη.
Οι γλυπτικές εγκαταστάσεις της Yamasaki, όπως η Whispers travel and whisper to you again, αποτελούν μέρος μιας πολυετούς ερευνητικής διαδικασίας. Στο έργο της, η καλλιτέχνιδα εξερευνά τα νήματα που συνδέουν τους ανθρώπους με το περιβάλλον τους και κατ’ επέκταση με το σύμπαν. Εξοικειώνεται με ένα νέο χώρο ακούγοντας με προσήλωση και χρησιμοποιώντας μια προσωπική φωνητική τεχνική – ανάλογη με την τεχνική ηχοεντοπισμού (echolocation) που χρησιμοποιούν διάφορα ζώα, όπως τα δελφίνια, για να προσδιορίζουν τη θέση των αντικειμένων χρησιμοποιώντας τον ανακλώμενο ήχο. Επομένως, με την χρήση «ακουστικών σκιάσεων», η καλλιτέχνιδα συλλαμβάνει τη μοναδική ηχητική ταυτότητα του εκάστοτε χώρου, την οποία στη συνέχεια «μεταφράζει» σε μια γλυπτική εγκατάσταση. Κάθε τμήμα της εγκατάστασης, αποτελείται από πολλά «φτερά», κατασκευασμένα από εκατοντάδες χιλιάδες λεπτές λωρίδες χαρτιού κολλημένες μία προς μία – το αποτέλεσμα μιας σωματικά επίπονης διαδικασίας που διαρκεί μέρες για να ολοκληρωθεί.
Το έργο της Whisperstravelandwhispertoyouagainεκτείνεται κατά μήκος ενός διαδρόμου πενήντα μέτρων δημιουργώντας μια διαδρομή που καλεί τον επισκέπτη να την εξερευνήσει με το δικό του ρυθμό. Η απορρόφηση, η αντανάκλαση και η αντήχηση των ήχων μας προσκαλεί να χρησιμοποιήσουμε την ακοή σε ένα ταξίδι εξερεύνησης. Παρατηρώντας από κοντά τις λεπτομέρειες των «φτερών» του γλυπτού, ο επισκέπτης αιχμαλωτίζεται αμέσως από τους «ψίθυρους» των ιστοριών που δύναται να λέει το καθένα από αυτά. Αυτές οι ρέουσες φόρμες που μεταφράζουν την ακουστική του χώρου, αλλά και το ηχητικό τοπίο της γύρω περιοχής, δηλαδή του Αγίου Νικολάου στην Κρήτη, μας ωθούν να φανταστούμε τα μέρη όπου γεννήθηκαν αυτοί οι ήχοι και τις διαδρομές που ήδη έχουν διανύσει.
Αυτοί οι ανεπαίσθητοι σχεδόν ήχοι – ένα αυτοσχέδιο τραγούδι – συνδέουν τους σημερινούς θεατές με τον φυσικό τους περίγυρο αναδεικνύοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο μια άλλη διάσταση της φροντίδας, την φροντίδα για τον βιωμένο τόπο της κατοίκησης, που είναι πάντα ενταγμένη στο ιστορικό της πλαίσιο. Η νοσταλγία για έναν τόπο είναι συχνά η νοσταλγία για τα χρώματα, τα αρώματα και τους ήχους του. Η επιδιωκόμενη σχέση και η φροντίδα για το περιβάλλον βασίζεται πάντα στην αγάπη γι’ αυτές τις αμυδρές ποιότητες που τον συγκροτούν ως αντικείμενο φροντίδας. Η φροντίδα και το περιβάλλον, η φροντίδα και η κοινότητα, τόσο με την έννοια των κοινών χώρων όσο και της συλλογικής σκέψης και δράσης, φαίνεται να είναι σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετες σε αυτό τον επαναπροσδιορισμό της φροντίδας.
Φωτογραφίες Λουκιανός Αρναουτάκης
