Το έργο «Ο Δίσκος της Φαιστού» δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του 2ου Συμποσίου Τέχνης (1990) με θέμα «Νέα Μεσογειακή Πολιτιστική Ταυτότητα»
Η δημιουργική πρακτική του εικαστικού Θεόδουλου (γ. 1956) επικεντρώνεται στην αντιπαράθεση πρωτόγονων και εξελιγμένων υλικών με σκοπό τη δημιουργία νέων εννοιών. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το αποτύπωμα της κάθε εποχής στην ανθρώπινη μνήμη, ο Θεόδουλος επεξεργάζεται τα επίπεδα του χρόνου στο έργο του και θεωρεί πως η εικαστική του φόρμα μεταλλάσσεται διαχρονικά ώστε να επιβιώσει. Στο έργο «Ο Δίσκος της Φαιστού» ένα σημαντικό αρχαιολογικό εύρημα για την Κρήτη και ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία μεταλλάσσεται και αποκτά νέα ουσία. Ο δίσκος της Φαιστού αιχμαλώτισε τη φαντασία πολλών αρχαιολόγων και παρότρυνε της απόπειρές τους να αποκρυπτογραφήσουν τον γραπτό κώδικα πάνω σε αυτόν. Ξεχωριστό μέσα στην εικαστική πορεία του Θεόδουλου, το έργο μοιάζει με πρωτόγονη κατασκευή, με καλοσχηματισμένες φόρμες και σχήματα σε γεωμετρική ισορροπία. Όμως, η αόρατη αλληλεπίδραση του έργου με τον περιβάλλοντα χώρο και ο αντικατοπτρισμός του ουρανού εκλύουν μια φοβερή ενέργεια. Έτσι, το έργο γίνεται νοερή δίοδος που διοχετεύει την κοσμική ενέργεια στον θεατή, όπως ίσως έκανε και ο αρχαίος δίσκος.
